3. sınıfta genel cerrahi dersi görmeye başladığımda olayın biraz daha farklı olmakla beraber aslında büyük bir savaş içersine girmem gerektiğini anladım. Üstelik bu erkekler topluluğuna karşı 1-0 geriden başlayacaktım. Eğer çıtkırıldım bir bayansanız hiç heves etmeyin daha siz pembe farbalalı entarinizin kollarınızı sıvamadan kırmızı kartı yer oturursunuz. Benimki de o hesapoldu .
Gidip tüm heyecanımla o sıralarda Doçent olan Osman Baran Tortum hocanın kapısını çaldım ve içeri girip derdimi söyledim. Hocam ben cerrah olmak istiyorum. Önce söyle bir baktı eminim içinden ‘Tabi tabi senden evvel de en az 20 kişiden aynı şeyi dinledim hepiniz olaya girince ardınıza bakmadan kaçarsınız’ diyordur diye düşünürken, bunların hepsini yüzüme bir çırpıda söyleyiverdi . Tuş olayazdım; ama olmadım bu cümlenin üstüne tam 45 dakika konuşup iknaya çalıştığımı daha dün gibi hatırlıyorum. Pes etti iyi gel bakalım vakalara dedi; ve sonraki 3 yılım derslerden kaçıp ameliyathanelerde gözümü dört açmakla geçti. ıyi mi ettim, kötü mü ettim bilemem ama şunu da çok iyi hatırlıyorum ki vaka odadan çıktıktan sonra aşırdığım katgutlar, ipekler hala çalışma masamı süslüyor. ılk aşkım cerrahi, son aşkım cerrahi ben sensiz nasıl yaşarım söyle bana cerrahi !!!
Derken fakülte bitti ve tembel Pakize’nin aklı başına geldi tamam da kardeş bu TUS sınavı sade cerrahiden ibaret miydi? Ya Allah diyerek harala gürele başladığım TUS çalışmalarından alnımın akıyla biraz da şansımın yardımıyla çıktım. Sonuç Marmara Genel Cerrahi diyordu. Peki neden Cerrahpaşa, Çapa değil de özellikle Marmara. Yazmadım tabi; ben deli miyim oralarda 30-40 asistan içinde göze batacaksın da, vaka yapacaksın da, peeeehhh… Üstelik asistan hoca sayısı arttıkça sadece kılıç da yetmiyor. Bi tüfek, bir ok, bir kalkan, bir de en küheylanından at lazım. Bu devirde nerdeee. Üstelik saçını kestireceksin, kaba konuşucaksın, tam bir savaşçı olucaksın, karşında gözü kara bir erkek ordusu var.Yahu benim gibi süslü Pakize için imkansız şeyler bunlar. Olay korkmak değil asla, gerekirse hepsinin hakkından gelirim evel Allah, olay şu ki kadınların, cerrah kısmısı olaya kestirmeden yaklaşır, erkeklerden farkımız budur. Biraz daha şeytanca, biraz daha kurnazca…
Hayatımda verdiğim en iyi 3 kararımdan birisi, Marmara Genel Cerrahidir. Evet hernekadar tüm savaş alet edevatımı hazır getirdiysem de, gerek olmamasından pek bir mutluluk duydum ve hepsini asistan odasındaki dolabıma kaldırdım. Kaldırdım ama, ne yalan söyleyeyim bazen gerekli olduğunda onları çıkarıp kullanmam gerekmiyor da değil hani… Antremanlı olmanın gerektiği de aşikar. Savaş bitiyor ve hepsini yağlayıp yeniden dolaba kaldırıyorum. Bir bayan cerrah savaş baltası olmadan yapamaz, göze almanız gerek. Günaşırı nöbetler arasında makyajsız dolaşmayı, en sevdiğiniz yeşil çiçekli elbisenize hasret
kalmayı, topuklu çizmelerinizi kardeşinize hediye etmeyi ve cımbızınız aynanız olmadan hafta sonu blok nöbetten çıkıp orman kaçkını halinde evinize dönmeyi …. Yaşam zordur bayan cerrahlar için, erkeklere karşı elinizdeki artılarınızı iyi kullanmalısınız. En önemlisi insan ilişkilerinde, hekimlik sanatında .ılk şart işinize kayıtsız şartsız aşık olmakta. Eşim bundan rahatsız oluyor tabi ama ben göğsümü gere gere söyleyebiliyorum yaşama nedenim cerrahi diye.
Olay orada bitiyor. 150 kiloluk bir hastayı sedyeden almalısınız; ponpon inatçi bir ihtiyara tatlı dilinizle kimsenin takamadığı bir NG’yi takmalısınız; bir iş söz konusu olduğunda bir çita gibi erkeklerden daha hızlı koşmalısınız, hoca bir eldiven mi istedi gerekirse çömezlerden erken atlayıp eldiveni getirmelisiniz. Görmelisiniz daha fazla ter dökmeniz gerektiğini. Eğer 1-0 geriden başladıysanız bunu aklınızdan asssla çıkartmamanız gerektiğini…
Cerrahın bayan kısmısından uzak durmak gerekir; bayanlar eğer genel cerrah olmak istiyorsanız bu paragrafları bir daha okuyun. Hekim olmak zaten yeterince zor ama cerrah olmak inanılmaz bir savaştır. Severek olmaz. Aşık olmalısınız, mesleğiniz için ölmelisiniz. Eşinizi, ailenizi, dostlarınızı gerekirse feda etmelisiniz. Genel cerrahiyi kazanmakla cerrah olunmaz. Yoğun bir iş günü bitip yatağa yattığınızda gözünüzü kapatıp o gün yaptığınız vakayı defalarca yapıyorsanız, gece 4 de çalan vaka var telefonu ile en güzel rüyanızı bırakıp işe koşuyursanız , evlilik yıldönümünüzü kimselere söylemeden unutup nöbet tutuyorsanız, ilk sebase kist çıkardığınız hastanızın hediye ettiği çikolatayı yemeyip hala özenle saklıyorsanız ve uğurlu sayıyorsanız … Evet işte tüm bunları yapıyorsanız cerrah olmuşsunuzdur. Daha nice
savaşlarda görüşmek üzere bayan cerrahlar, daha kazanacak çok savaş var aman baltalarınızı çöpe atmayın bu erkeklerin ne zaman ne yapacakları belli olmaz.